Mijn kinderen zijn lichtgetint, mijn vader was blank, mijn moeder donker. Allemaal zijn we anders gekleurd en hebben we een eigen verhaal. Anders gekleurd van buiten, maar misschien wel meer van binnen. Mijn vader was een Nederlandse KNIL-militair. Gestationeerd in de wildernis van Birma vanuit Zeeland, om daar dwangarbeid te verrichten onder vreselijke omstandigheden aan de Birma-spoorlijn. Daar heeft hij veel vrienden verloren.
Mijn moeder is een Indische vrouw met Javaans-Chinees bloed. Ze heeft moeten toekijken toen een vriendin van haar werd doodgeschoten en stierf. Beiden hebben veel gruwelijks gezien. Twee mensen met twee verschillende verhalen en twee verschillende kleuren, die elkaar tegenkwamen en uit die liefde ben ik geboren.
Wie ben ik? Ik ben geen blanke Nederlander en ik hoor ook niet in Indonesië. Ik ben een nieuwe kleur en ik heb een nieuw verhaal. Een verhaal dat is gevormd door de geschiedenis van mijn ouders. Zo zijn er veel meer kleuren en verhalen. Verhalen van verdriet, vreugde en vrijheid die moeten blijven leven. Verhalen die ik vertel aan mijn kinderen en waarvan ik hoop dat zij ze doorvertellen. En ik hoop dat iedere unieke kleur het eigen verhaal kan vertellen, om zo vrijheid en verhalen door te geven aan nieuwe generaties. Daarom herdenk ik op 4 mei én op 15 augustus.
15 augustus, de dag waarop in 1945 een officieel einde kwam aan de Tweede Wereldoorlog voor het gehele Koninkrijk der Nederlanden door de capitulatie van Japan. Het einde van WO II in voormalig Nederlands-Indië.